เรื่องราวของฉัน

[kaizas]

เราเป็นคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่บ่อยๆพวกเราเป็นคนขี้อาย ไม่มีความเชื่อมั่น ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องและก็คนรอบข้าง จนพวกเราไม่อยากไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แต่บ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ยอดเยี่ยมเนื่องจากครอบครัวมักจะต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวยาวนานหลายวันเนื่องจากว่าแม่ไปเฝ้าตาที่เจ็บป่วยที่โรงพยาบาล พวกเราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดอยากได้พวกเราเลย เพียงพอถึงช่วงปิดภาคการศึกษาพวกเราเริ่มมีลักษณะอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง แต่ละวันพวกเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว พวกเราอยู่อย่างงั้นติดต่อกันเป็นเวลานาน แต่ว่าเมื่อแม่เห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็พูดว่าเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาถึงได้โง่อยู่แบบงี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมพวกเราเลย เมื่อเปิดเรียนเราก็ท้อสำหรับเพื่อการเรียนมากมายแต่ก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานกระทั่งคิดว่าครบแล้ว แต่เมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงข้อเดียวเมื่อคุณครูถามคะแนนพวกเราบอกครูว่าได้1คะแนน เราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกคุณครูว่ารุนแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "คุณใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนแทบร้องแม้กระนั้นพวกเราก็เก็บความรู้สึกไว้สหายก็พากันหัวเราะพวกเรา แล้วเราก็ไม่รู้เรื่องควรจะทำยังไงกับชีวิต จนตอนนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]